İnsanoğlu hayata sıfırdan başlayıp zirveye ulaşmaya çalışır. Zirveye ulaşma yolculuğunda birçok evreden ve bu evrelerle bağlantılı olarak birçok eğitimden geçer. İlk eğitim ailede başlar. Çocuk 4-5 yaşlarına gelince eğitim toplumun içinde sosyal kurumlarda devam eder.
4 yaşına gelen bir çocuk için o zamana kadar anne -tabiri caizse- bir melek baba da bir süper kahramandır. Ancak 4 yaşından sonra çocukta dünya algısının oluşumu yavaş yavaş başladığı için çocuk da doğal olarak çevresine ilgi duymaya başlar yeni insanlarla ilişki içerisine girmek ister. Bu durumda ilk görev ailelere düşer. Eğer aileler okul öncesi eğitimin önemi hakkında yeterli bilgiye sahip ise çocuğunu güzel bir eğitim kurumuna götürerek onun iyi bir fert olması için üstlerine düşen vazifeyi yapmış olurlar. Peki ya değilse?
Gelin şimdi bu eğitim kurumlarının olmadığını varsayalım.
- Çocuk içinden gelen dürtüleri (özellikle aile baskıcıysa) dışa vuramaz içine kapanık özgüveni olmayan bir çocuk olurdu.
- Çocuk bir şekilde aile çemberini aştı içine kapanık olmadı diyelim o zaman da dürtülerini nasıl kullanacağını bilemediğinden dolayı saldırgan asabi olurdu.
- Büyük toplulukların içinde vakit geçirmediği için toplum kurallarını bilmez saygısız bir birey olurdu.
- Grup çalışmasını öğrenemediği için el becerileri gelişemez kendini ifade edemezdi.
- Bayramlar ve özel günler için yapılan faaliyetlere birebir katılamazdı.
Bu listeyi daha fazla uzatmak mümkündür. Ancak neyse ki ülkemizde okul öncesi eğitim kurumları var. Sanırım bu noktadan sonra ailelerin sahip oldukları en güzel emanetleri için kendi düşünce şekillerini geliştirmeleri gerekiyor. Ve unutmayalım ki “7 çok geç olabilir”.
Bir yanıt bırakın